Tot ziens!
Ik heb er lang over na moeten denken. Veel langer dan toen ik in 2011 gevraagd werd om voorzitter te worden van de Stichting Against Cancer. Toen dreigde een bestuursvacuüm en de Stichting had een voorzitter nodig. Ik was bang voor de impact die het op mijzelf zou hebben. Maar daar stond een prachtig doel tegenover. Want wat is er mooier dan een kind, dat door kanker is getroffen, samen met het hele gezin weer even een lach op het gezicht te bezorgen? Niets. Met dat doel voor ogen was de keuze snel gemaakt. Ik zou gaan bouwen aan een Stichting die nog vele jaren haar geweldige werk zou kunnen doen. Met nog meer betrokken vrijwilligers, met nog meer sponsors, voor nog meer kinderen en gezinnen. Ik ging ervoor!
En nu, na 5 jaar, sta ik weer voor een keuze. In het besef dat er voor kinderen die de diagnose kanker te horen krijgen, niets te kiezen valt. Zij en hun naasten worden voor het blok gezet, worden meegesleurd in een maalstroom van medische, praktische en emotionele gebeurtenissen. Hun dagelijks leven staat op zijn kop, wordt gedicteerd door het ritme van het ziek zijn. Ik heb het van nabij mee mogen maken. Ik ben met een aantal van hen op reis geweest. Ik heb ze in mijn hart gesloten, al die jongens en meisjes die ik zag genieten van dingen die alle kinderen leuk vinden. Daar gingen ze: in de achtbaan in het pretpark, achterop een motor, in een helikopter of op reis. Hoe ziek sommigen ook waren: ze gingen ervoor!
En nee, ik heb de impact die het op mijzelf zou hebben niet onderschat. Maar daar stonden zoveel prachtige ontmoetingen en ervaringen tegenover. Ik denk aan de ongekende kracht en levenslust waarmee veel kinderen en ouders in het leven staan. Aan al die vrijwilligers die met zoveel energie en toewijding voor Against Cancer aan het werk zijn en aan al die bedrijven en verenigingen die in natura of financieel in actie komen. Ik heb diep respect voor al die mensen die niet in problemen maar in mogelijkheden denken. Die zeggen: hoe we het doen, doen we het. Maar we gaan ervoor!
Met elkaar hebben we de Stichting Against Cancer gemaakt tot wat het nu is: een gezonde, organisatie met een solide funding, goed bestuur en 145 vrijwilligers. Een Stichting die met initiatieven als Golf Against Cancer onbegrensde mogelijkheden heeft. Samen maken we het mogelijk om twee keer per jaar met 60 gezinnen op reis te gaan. Vijf jaar geleden ontvingen we op de Circuitdag 45 gezinnen. Nu bezorgen we op die dag 200 gezinnen een onvergetelijke dag.
De organisatie staat en is klaar voor de volgende fase. En ik heb mijn keuze gemaakt. Ik ben een bouwer en wat de Stichting nu nodig heeft is een bestuurder. Een man als Patrick Boxem, een topper die al twee jaar meedraait in het bestuur. Hij is op dit moment de juiste man op de juiste plaats. Aan hem draag ik op 1 januari volgend jaar in het volste vertrouwen het voorzitterschap over. En ik ken hem: Hij gaat ervoor!
Is dit een afscheid? Nee, allerminst. Ik blijf de Stichting financieel steunen en stort met op nieuwe projecten als Texel Against Cancer en de Circuitdag op Zandvoort. Jullie zijn dus nog niet van mij af. Ik blijf ervoor gaan!
Tot ziens!
Met vriendelijke groet,
Arthur Dontje chairman Stichting Against Cancer
Klik hier voor de originele brief
Hallo Arthur,
Wat een prachtig verhaal. Het helpen van zieke kinderen en hun familie is het mooiste wat er is. Ik werk al jaren in de VS met gehandicapte kinderen als Fysiotherapeut.
Woonde jij vroeger aan de Westerweg? Ik kwam vroeger bij Wytze Jan Van der Meer aan de rector Fredericks laan thuis. We speelden op het land achter jullie huis. Wytze Jan en ik zaten op de Nicolaas Beets School. Ik herinner me dat jij ook wel eens op het land kwam achter de huizen. Groeten, Peter Hiemstra.